Παναιτωλικός: 96 χρόνια Φιλεκπαιδευτικός, τιμή του και καμάρι του! (Αφιέρωμα του Gazzetta.gr)

Ο Παναιτωλικός σβήνει τα 96 κεράκια του και το Gazzetta κόβει ένα κομμάτι από την τούρτα της ιστορίας του που δεν έχει να κάνει με τα εντός γηπέδου δρώμενα, αλλά αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε φίλο της ομάδας.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν κατέκτησε το διάστημα! Ο Δημήτρης Χορν κατέκτησε θέατρο και κινηματογράφο αποδεικνύοντας πως «ηθοποιός σημαίνει φως»! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έγινε ο κυρίαρχος του Ευρωπαϊκού μπάσκετ κατακτώντας «ξανά και ξανά και ξανά» κορυφές σε εθνικό και ομαδικό επίπεδο. Η κούκλα Barbie κατέκτησε εκατομμύρια κοριτσίστικες καρδιές σε όλο τον κόσμο.

Η 9η μέρα του Μάρτη αποτελεί κοινή αφετηρία για όλους τους παραπάνω που για πολλούς και ξεχωριστούς λόγους πέρασαν στο πάνθεο της ιστορίας. Τότε γεννήθηκαν, από εκείνη την μέρα έπιασαν και ξετύλιξαν το χρυσό κουβάρι της ιστορίας τους.

Μια τέτοια μέρα, την 9η μέρα του Μάρτη στο μακρινό 1926... άνοιξε τα μάτια του και ο Παναιτωλικός. Δεν απέκτησε και πιθανότατα δεν θα αποκτήσει ποτέ την λάμψη όλων των παραπάνω. Δεν κατέκτησε... διαστήματα και χρυσές κορυφές. Δεν μονοπώλησε σε αγορές.

Δεν ήταν αυτός άλλωστε ο στόχος εκείνης της παρέας των επιφανών πολιτών του Αγρινίου που μια Τρίτη απόγευμα αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Παναιτωλικό έχοντας ως μεγάλο σκοπό την «ανάπτυξιν και έντασιν Γυμναστικού και Αγωνιστικού φρονήματος, Την – ΗΘΙΚΗΝ – επίβλεψιν και την δυνατήν μετασχολικήν εκπαίδευσιν των ανηλίκων, δια παιδονομίας και ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ή κυριακών Σχολών!»

ιδρυση

Ένα προνόμιο έχει ο Παναιτωλικός. Να έχει κατακτήσει όλες αυτές τις δεκαετίες τις καρδιές των χιλιάδων φίλων του. Καρδιές που χτυπούν στο Αγρίνιο, στην Αιτωλοακαρνανία, αλλά και σε άλλες γωνιές της Ελλάδας.

«Του Αγρινίου το καμάρι» σβήνει σήμερα 96 κεράκια σε μια τούρτα που δεν είχε πάντα γλυκιά γεύση. Πολλά από αυτά τα κεράκια έλιωσαν από πίκρα και άλλα δεν άναψαν καν, σε εποχές που ο Παναιτωλικός ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Όταν... περνούσε τις μέρες του αδιάφορος και απαξιωμένος ακόμη κι από την ίδια την κοινωνία του Αγρινίου. Έστω κι αν για αυτή αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς μαζί με τον καπνό (που χάθηκε στη λήθη του χρόνου) και την ελιά. Τα μόνα «εξαγώγιμα» προϊόντα μιας ελληνικής περιοχής που συνήθως έμενε μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων και μακριά από την εξέλιξη.

Bαδίζοντας προς τα 100 και κάνοντας ένα... ταμείο των 96 χρόνων ο Παναιτωλικός δεν έχει να καμαρώνει για κάποιο μεγάλο τίτλο που θα του άλλαζε τη μοίρα. Άλλωστε μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, έφτασε μια ανάσα από την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του και την παρουσία του στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Στιγμές έχουν να θυμούνται στο Αγρίνιο. Την παρουσία τους στην (τότε) Ά εθνική στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και μετά χρόνια δύσκολα και πέτρινα.

Ωσπου φτάσαμε στα σύγχρονα. Το «θρυλικό» μπαράζ της Νέας Σμύρνης, η φιέστα με τον Διαγόρα και η μετέπειτα άνοδος στην Α΄εθνική μετά από 34 χρόνια, ένα ακόμη «κάτι σαν μπαράζ» στο Πανθεσσαλικό κόντρα στο Βόλο κι άλλες μικρές στιγμές ή μεγάλες νίκες. Αναφορές που στο Πανελλήνιο δεν λένε και τίποτα. Δεν αλλάζουν την ιστορία του ποδοσφαίρου. Αλλάζουν όμως την ψυχολογία όλων των πιστών Παναιτωλικών όταν αναφέρονται σε αυτές.

Είναι η δική τους Βίβλος με τους «Αγίους» που χάρισαν ξεχωριστές στιγμές.

Όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα από όλα όσα νιώθει ένας Αγρινιώτης όταν εξηγεί σε κάποιον που τον ρωτά τι σημαίνει το «Φ» στα αρχικά του συλλόγου (ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ το πλήρες όνομα). ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ λέει και γεμίζει το στόμα από γλύκα σαν να άνοιξε το μικρό παιδί το βάζο με την μαρμελάδα.