Super User

Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020 13:41

Άγιος Νικόλαος εν Βουνένοις: Το ξωκκλήσι στη σπηλιά του βράχου στη Βόνιτσα (βίντεο)

Ο Αμαδερός είναι το βουνό ανατολικά της Βόνιτσας. Στο μέσο της απόστασης από το ριζό μέχρι τη κορυφή, υπάρχει ένα μικρό σπήλαιο, εντός του οποίου είναι το εξωκλήσι του Αι’ Νικόλα στο στεφάνι, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο τον εν Βουνένοις, του επονομαζόμενου «του Νέου». Παλαιότερα ο Άγιος Νικόλαος ήταν στο εξωκλήσι της Κουκουμίτσας.

Τότε είχε παρατηρηθεί ότι η εικόνα του Αγίου Νικολάου του Νέου, «έφευγε» από το εξωκλήσι της Κουκουμίτσας και βρίσκονταν στη μικρή σπηλιά του Αμαδερού.

Λόγω της συχνότητας του γεγονότος, οι τότε Βονιτσιάνοι έκλεισαν εξωτερικά τη μικρή σπηλιά και την μετέτρεψαν σε εξωκλήσι αφιερωμένο τον Άγιο Νικόλαο τον Νέο, τον εν Βουνένοις.

Το βίντεο από το κανάλι n.p. production:

agrinionews.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

ΑΚΤΙΟ ΒΟΝΙΤΣΑ ΦΥΣΗ

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020 12:08

ΓΕΝΝΟΣ.Η ομορφιά της στάνης…

Στη μνήμη του Νίκου Αγγέλη

ΑΓΓΕΛΗ ΜΑΡΙΑ

Γράφει η δρ Μαρία Ν. Αγγέλη

«Ο πατέρας μου καμάρωνε μ’ αυτή μου την αγάπη προς τα γιδοπρόβατα και μου ’λεγε ότι θα μου αγόραζε χίλια γίδια και χίλια πρόβατα, όταν θα γενόμουν μεγάλος και θα τέλειωνα τα γράμματα. Άλλες φορές πάλι έλεγε:

-Τι κρίμα! να μην έχω άλλο ένα παιδί, για το σπίτι, κι αυτό να το κάνω τσέλιγκα! Θα γιόμιζαν τα βουνά κι οι κάμποι από τα γιδοπρόβατά μου!...

Εκείνη την ημέρα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπως είπα, με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε στο χειμάδι. Ήταν απάνω κάτω η ώρα, που μαζεύονταν τα γίδια, από τη μια μεριά από τον πουρναρόλογγο, και τα πρόβατα από την άλλη, από το λιβάδι. Ηύραμε εκείνη τη στιγμή έναν από τους τρεις πιστικούς μας, που έρχονταν με δυο αρνιά στα χέρια και με τις προβατίνες, τις μανάδες τους από πίσω βελάζοντας μπααααα! μπααααα!...». (Χρήστος Χρηστοβασίλης, «Ο γκιώσος μου»).

Γέννος ήταν και είναι η ωραιότερη φάση για τον κτηνοτρόφο και το κοπάδι του. Ο γέννος είναι ομορφιά της στάνης. Γεμίζει το μαντρί αρνάκια ή κατσικάκια. Αντηχούν γλυκά βελάσματα. «Αβγατίζει το κοπάδι»… Χαμογελούν οι τσοπάνηδες και οι οικογένειές τους!

Έχουμε δύο φάσεις του γέννου: Ο πρώιμος γέννος άρχιζε από το δεύτερο μισό του Νοέμβρη περίπου, για να φθάσει σχεδόν μέχρι τα Χριστούγεννα. Μπορεί και ως την Πρωτοχρονιά. Ο όψιμος από το δεύτερο μισό του Φλεβάρη μέχρι το Μάρτη. Αναφέρομαι στην παραδοσιακή κτηνοτροφία.

Κάποιες χρονιές η περιποίηση του τσοπάνη, ο καλός καιρός και η καλή τύχη, η «καλή σιγούντα», για να χρησιμοποιήσω μια ξηρομερίτικη έκφραση, κάνουν τα γιδοπρόβατα να γεννάνε δύο και τρία μικρά. Δίδυμα και σπανιότερα τρίδυμα. Αυτά στην τσοπάνικη γλώσσα λέγονται: «διπλάρικα και τριπλάρικα».

Κάποιες «παλιοχρονιές» ή «κακοχρονιές» το κοπάδι παθαίνει «αφάλιες», όπως λένε χαρακτηριστικά οι τσοπάνηδες τις αρρώστιες. Τρέμει η καρδιά τους μήπως πιάσει τις γκαστρωμένες «απόρμα», δηλαδή αποβολή. Σε τέτοιες περιπτώσεις «απορρίχνουν», δηλαδή αποβάλουν και τότε ο κόπος και ο ιδρώτας τους πάει χαμένος.

Την περίοδο που διαρκεί ο γέννος ο τσοπάνης είναι πολύ προσεκτικός και παρακολουθεί τις γίδες ή τις προβατίνες του αν βόσκουν, αν κουράστηκαν, αν είναι η ώρα της γέννας… Κοιτάζει ποια είναι ετοιμόγεννη. Μήπως γεννήσει καμιά πρωτάρα και χρειαστεί βοήθεια. Συνήθως, αυτές αφήνουν τα μικρά τους και φεύγουν. Φοβάται μην τα εγκαταλείψουν και φύγουν και τα ποδοπατήσουν τα άλλα ζωντανά. Αν τύχει και είναι στις ράχες φοβάται την αλεπού. Σε τέτοιες περιπτώσεις αρπάζει το νεογέννητο και κάνει Πάσχα! Το μάτι του τσοπάνη μένει άγρυπνο στο γέννο.

Ο τσοπάνης προσέχει πολύ την ετοιμόγεννη γίδα ή προβατίνα. Ποτέ δε θα ρίξει λιθάρι (πέτρα) να τη σταματήσει. Φοβάται μην του ξεφύγει και χτυπήσει «το πράμα» στην κοιλιά του… Σαλαγάει απλά. Σηκώνει τη γκλίτσα κάποιες φορές, χτυπάει τις πουρνάρες και τον αέρα για να δημιουργήσει θόρυβο και να ξετρυπώσει τα ζωντανά από το λόγγο.Ποτέ δεν απλώνει τη γκλίτσα στην ετοιμόγεννη. Αγωνιά μέχρι να δει το κατσίκι ή το αρνί να πέσει απ’ την κοιλιά της μάνας του και στη συνέχεια να θηλάσει.

Το θαύμα της γέννησης: Μόλις γεννηθεί το ζωάκι, «πέσει από τη μάνα του», αμέσως ο τσοπάνης θα το βάλει να θηλάσει, «να πάρει πυτιά», να «πυτιάσει», για να χρησιμοποιήσω τσοπάνικες εκφράσεις...Να β(υ)ζάξ(ει) ή «β(υ)ζοπιάσ(ει)», όπως είναι οι ξηρομερίτικες εκφράσεις.Tο ρήμα «βυζοπιάνω» το χρησιμοποιεί και μεταφορικά ο τσοπάνης: «όποιος βζοπιάσ’ δεν αστοχάει!», λέει χαρακτηριστικά ο κουμπάρος μας, Γεράσιμος Δουκανίκης, τσοπάνης από τα Βλυζιανά Ξηρομέρου. Δηλώνει με αυτό τον απλό λαϊκό λόγο το δέσιμο του τσοπάνη με τα ζωντανά…

Το κάθε νεογέννητο τις πρώτες μέρες από το γέννο θέλει προσοχή. Πρέπει ο κτηνοτρόφος να διαπιστώσει αν είναι φαγωμένο. Αν έχει βυζάξει δηλαδή. Περνάει το χέρι του, την παλάμη κάτω από την κοιλιά και καταλαβαίνει αν έχει φάει. Τότε το αφήνει ήσυχο. Αν δεν έχει θηλάσει, το παίρνει και ψάχνει να βρει τη μάνα του. Της το ρίχνει και επιβλέπει το θήλασμα…

Η δυσκολία της γέννας: Όταν μια γίδα έχει δύσκολο γέννο και υποφέρει τότε χρειάζεται τη βοήθεια του ίδιου του τσοπάνη. Δεν είναι εύκολο να τη δει ο κτηνίατρος. Ο πατέρας, ως έμπειρος κτηνοτρόφος, κάποιες φορές αναγκάστηκε να ξεγεννήσει τη γίδα που υπέφερε και βογκούσε από τον πόνο. Σπάνια περίπτωση ήταν να χαθεί το μικρό στον τοκετό. Και σπανιότερα να χαθεί η ίδια η γίδα. Μεγάλη στενοχώρια για τον τσοπάνη… Συμβαίνει όμως στο γέννο να ψοφήσει η μάνα. Και ν’ αφήσει ορφανό το μικρό της. Ο τσοπάνης τότε αναλαμβάνει το ορφανό να το μεγαλώσει σαν παιδάκι του! Το κουβαλάει στην καλύβα του για να ζεσταθεί… Το βάζει να βυζάξει σε καμιά τσαγγάδα.Τσαγγάδα λέγεται αυτή που για κάποιο λόγο έχασε το δικό της μικρό. Είναι αυτή η σχέση στοργής που έχει ο τσοπάνης με τα ζώα του και ειδικά με τα νεογέννητα.

Συνήθως οι κτηνοτρόφοι στην τσαγγάδα βάζουν να θηλάσει ένα ορφανό ή ένα διπλάρικο που δεν επαρκούσε το γάλα της μάνας του. Ο Γιάννης Τσέβρεχος, κτηνοτρόφος ο ίδιος, στο βιβλίο του παρομοιάζει τις γίδες που θηλάζουν άλλα μικρά, με μια γυναίκα, «τη θειά Στέφενα», που στη δεκαετία του ’50 θήλαζε όλα τα μικρά του χωριού που γεννήθηκαν με την κόρη της. «Πώς σας τρανέψαμει δεν μπουρώ να καταλάβω!», αφηγείται ο μπάρμπα Στέφος, ο άνδρας της θεια «Στέφενας». Άλλες μάνες δεν είχαν γάλα, λόγω της πείνας ή λόγω κάποιας αρρώστιας το έχαναν. Αρκετά παιδιά εκείνης της εποχής «δεν πήραν πυτιά» σωστή από τη μάνα τους… Ανάλογο περιστατικό μου διηγήθηκε ο Μαχαιριώτης Γάκιας Παπατρέχας Κάνιας που είχε θηλάσει ο ίδιος σε άλλες μάνες, επειδή όταν ήταν βρέφος αρρώστησε η μάνα του.

Η προβατίνα όταν χάσει το αρνάκι της δύσκολα αποδέχεται ένα άλλο. Γι’ αυτό οι προβατάρηδες επινοούν ένα τέχνασμα: Γδέρνουν το ψόφιο αρνί και με το δέρμα του τυλίγουν το άλλο που της δίνουν να θηλάσει. Εκείνη ξεγελιέται από τη μυρωδιά του δέρματος και το δέχεται νομίζοντας ότι είναι δικό της. Με αυτό τον τρόπο εύκολα «υιοθετεί» το ξένο αρνί.

gennos 2

Ο γέννος το χειμώνα ήταν δύσκολος για τα νεογέννητα και για τον τσοπάνη. Γι’ αυτό ο τσοπάνης φρόντιζε να τα κουβαλήσει σε μέρος στραγγερό, να τα γλυτώσει από τη βροχή. Ο ίδιος αρκετές φορές έβρισκε απάγκιο στα εξωκκλήσια της περιοχής του. Θυμάμαι ο πατέρας ζητούσε φιλοξενία στον Άγιο Δημήτριο στα Βρύστιανα. Είχε αναπτύξει φιλία με τον Άγιό του. Και του ανταπέδιδε ευγνωμοσύνη. Του άναβε τα καντήλια, άναβε κεράκι και έκανε το σταυρό του. Μια πίστη αγνή και ανυπόκριτη.Εκεί έκανε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Λαμπρή ο πατέρας και άλλοι τσοπάνηδες… Μου θύμιζαν τους τσοπάνηδες του Παπαδιαμάντη, στην Εξοχική Λαμπρή. Εκεί που αναφέρεται στην πρόσκληση του παπά Κυριάκου να λειτουργήσει για τους βοσκούς και τις οικογένειές τους το Πάσχα. « Ο καταλληλότερος δε, κατά την γνώμην πάντων, ιερεύς της πόλεως, ήτο ο παπα-Κυριάκος, όστις δεν ήτο “από μεγάλο τζάκι”, είχε μάλιστα και συγγένειαν με τινας των εξωμεριτών, και τους κατεδέχετο…». Στο εξωκκλήσι του Πατέρα δεν λειτουργούσε παπάς. Από του τσοπάνη τα βλάστημα χείλη άκουγε το «Χριστός γεννάται» ή το «Χριστός Ανέστη» ο Άη Δημήτρης των Βρυστιάνων! Μόνος ο πατέρας με τον Άγιο αντάλλασσε τις απαραίτητες ευχές! Και σε περίπτωση δυσκολιών ή επιθυμιών παρακαλούσε κι έταζε και κάποιο ζώο στο φίλο Άγιο. Με την πώληση του ζώου, έδινε τα χρήματα στον παπά του χωριού για να καλύψει μια ανάγκη του ναού. Το τάμα ήταν τάμα! Αληθινή φιλία… Όχι ψέματα και κούφιες υποσχέσεις…

gennos 3

Ο τσοπάνης Γ. Τσέβρεχος, σ’ ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο γράφει για το γέννο: «Τίποτα πιο όμορφο από το να έχει λιακάδα τις μέρες που γεννάει το κοπάδι. Απολαμβάνεις το γέννο, καθώς βλέπεις τα μικρά να ποδαρώνουν γρήγορα και να πιάνουν εύκολα το μαστό να φάνε το πρώτο γάλα, την κουλιάστρα, όπως τη λέμε, και που είναι η αρχή για το φτιάξιμο ενός καλού κατσικιού. Να φάει κουλιάστρα, να πιάσει πυτιά στην κοιλίτσα του.Και φυσικά σε όλα τα μικρά η κουλιάστρα είναι το πρώτο μέλημα του κτηνοτρόφου είτε αρνί είναι, είτε μοσχαράκι. Αρχή της υγείας του μικρού.[…]

Τίποτα χειρότερο όταν ο καιρός είναι άσχημος κι έχει παγωνιά. Χρειάζονται μεγαλύτερη προσοχή και όσο το δυνατόν πιο γρήγορη προσπάθεια του κτηνοτρόφου να βάλει το μικρό να φάει. Σε πέντε το πολύ σε δέκα λεπτά, αν γεννιέται έξω, θα πρέπει το μικρό να έχει φάει ή να το βάλει ο κτηνοτρόφος να πάρει δυο γουλιές, ώστε να συνειδητοποιήσει και να βαλθεί το μικρό να βυζάξει πριν αρχίσει το κρύο να του επιβάλλεται έτσι βρεγμένο όπως είναι. Σε ένα γερό κρύο ενδέχεται μέσα σε μισή ώρα το μικρό να κλειδοστομιάσει και ό.τι να το κάνεις δεν μπορείς να του δώσεις να φάει….» [Γιάννης Τσέβρεχος, Το κοπάδι, Έκδοση «έλλα», 2005, σελίδες 120-121].

Μερικά περιστατικά του γέννου: Αφηγούνται πολλές περιπτώσεις οι τσοπάνηδες από τη βιωμένη εμπειρία τους στο κοπάδι. Παραθέτω ενδεικτικά κάποιες:

Υπάρχουν περιπτώσεις η γίδα να απομακρύνεται και να χάνεται όταν γεννά. Μπορεί να μείνει μέρες έξω από το μαντρί. Μπορεί να έρθει στο κοπάδι και να μην έχει μαζί της το μικρό. Πάει και το θηλάζει όπου το ’χει κρυμμένο και επιστρέφει στο κοπάδι. Άλλες πάλι το φέρνουν στο μαντρί. Άλλες δεν θέλουν να το φέρουν, πάνε θηλάζουν και το ξανακρύβουν. Ο έμπειρος τσοπάνης το καταλαβαίνει αυτό από το γάλα. Φαίνεται ότι έχει πάει και το τάισε. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάποια μικρά τα τρώνε οι αλεπούδες. Αν όμως γυρίσει η γίδα με το μικρό στο κοπάδι ή το βρει ο τσοπάνης, διαπιστώνει τη διαφορά στο ελεύθερο και στο μαντρωμένο! Θυμάμαι τη χαρά του πατέρα, όταν έβγαινε μετά από κάποιες μέρες η γίδα με το μικρό της στο κοπάδι. Την καλωσόριζε ευχαριστημένος που δεν είχε οριστική απώλεια, απλώς μια ολιγοήμερη απουσία, ικανή όμως να τον αγχώσει… Γελούσαν και τα μουστάκια του πατέρα που αβγάτιζε το κοπάδι του… Γελούσαν και τα χείλη της μάνας που επίσης κουραζότανε πρωί βράδυ στη στάνη δίπλα στον πατέρα.

Όταν γεννάνε στις πλαγιές, τις ημέρες της βόσκησης, ο τσοπάνης μεταφέρει με υπομονή το μικρό στο μαντρί. Η μάνα του ακολουθεί. Κάποια στιγμή ο τσοπάνης αναγκάζεται να τραβήξει το αυτί του μικρού για να βελάξει και να ακολουθεί η μάνα. Συνήθως το κουβαλά κρεμασμένο από τα μπροστινά ή τα πίσω πόδια του. Άλλοτε το σβαρνίζει πολύ ελαφρά στη γη για να παρακινείται η μάνα. Άλλες φορές που η μάνα δεν ακολουθεί αναγκάζεται να το αφήνει κάθε πέντε μέτρα κάτω, να το μυρίσει και να ακολουθήσει. Σε περιπτώσεις που έφαγε το μικρό και δεν ακολουθεί η μάνα του, την κυνηγά νευριασμένος να πάει στο κοπάδι και το ρίχνει στα πόδια της όταν μαζευτεί στο μαντρί.

Στις περισσότερες όμως δεν χρειάζεται ούτε να προκαλεί το μικρό να βελάζει, ούτε να περιμένει ώρες τις μάνες. Ακολουθάνε με αγάπη το μικρό τους. Οι πρωτόγεννες συνήθως έχουν πρόβλημα συμπεριφοράς. Υπάρχουν σπάνια και γίδες που όταν ο τσοπάνης πιάνει το μικρό να τις βοηθήσει αυτές εναντιώνονται και τον χτυπάνε. Ίσως φοβούνται για το νεογέννητο. Υπάρχουν και περιπτώσεις αξιοθαύμαστες που κάποια σκυλιά φυλάνε μια γίδα που έχει γεννήσει και έχει ξεμείνει. Και σπάνιες περιπτώσεις όταν η γίδα παρατάει το μικρό και ο σκύλος παραμένει φύλακάς του μέχρι να έρθει ο τσοπάνης…

Υπήρχαν και δυσάρεστα περιστατικά στο γέννο. Κάποιες φορές, ευτυχώς ελάχιστες, μια γίδα ή μια προβατίνα δεν μπορούσε να γεννήσει. Πιθανόν η βοήθεια ενός κτηνοτρόφου να ήταν πολύτιμη για το ετοιμόγεννο ζώο. Δυστυχώς αυτό δεν ήταν εύκολο τότε. Ο τσοπάνης, σε ρόλο εμπειρικού κτηνιάτρου, προσπαθούσε να βοηθήσει στη γέννα, όπως ήδη αναφέραμε. Ας «ακούσουμε» ένα περιστατικό:

«Θυμάμαι είχαμε μια γίδα, μια Αράπω μισοκέρα, ωραία γίδα! Δυνατή σα φοράδα!

Δεν μπορούσε να γεννήσει. Βόγκαγε, βόγκαγε δυνατά: μπααααααα! μπααααααα! Πονούσε πολύ. Αντιλαλούσε το βέλασμα μέχρι κάτω στην Τσαπουρνιά…

Το πρωί που έφυγαν τα γίδια για βοσκή, ο πατέρας την άφησε στο μαντρί να γεννήσει. Το βραδάκι που γύρισε, η γίδα ακόμα βόγκαγε! Ο πατέρας τη λυπήθηκε. Θέλησε να την «ξεγεννήσει». Ανέβασε το μανίκι του μέχρι πάνω, έβαλε το χέρι μέσα και τράβηξε το κατσικάκι. Ήταν σκαστό, ψόφιο. Το χέρι του όμως δεν είχε απολυμανθεί, ούτε γάντια, ούτε τίποτα. Η γίδα πήρε μικρόβια. Κειτόταν κάτω …Την άλλη μέρα, το πρωί, τη βρήκαμε ψόφια. Ήμουνα παιδάκι τότε… Ακόμα το θυμάμαι…».[Προφορική αφήγηση Δημήτρη Ν. Αγγέλη].

Η βασκανία, το μάτιασμα: Φοβόταν ο πατέρας και κυρίως η μάνα, το μάτιασμα, τον «αβασκαμό» των ζώων και κυρίως των μικρών κατσικιών. Περισσότερο τις μέρες που είχε λιακάδα και τα άφηναν ανοιχτά να λιαστούν στο μαντρί. Φοβούνταν, αν περνούσε από εκεί κάποιος και τα έβλεπε με θαυμασμό, ίσως και με ζήλεια, ότι θα τα μάτιαζε και τότε θα αρρώσταιναν ή θα ψοφούσαν.

Ο πατέρας ποτέ δεν κοίταζε, ακόμα κι αν περνούσε δίπλα σε μαντρί, τα ελεύθερα κατσικάκια να λιάζονται. Δεν ήθελε, ακόμα και χωρίς να ζηλεύει, να προκαλέσει μάτιασμα στα ζωντανά του αλλουνού. Αυτό που δεν επιθυμούσε να του κάνουν, δεν το έκανε ο ίδιος στον άλλον. Και ας ήξερε πως ο άλλος, από περιέργεια ίσως, περνούσε να ρίξει μια ματιά στα δικά του ζωντανά. Είχε πολύ ήθος και αγάπη για τα ζώα ο πατέρας …

gennos 4

Βίωμα και μνήμη: Θυμάμαι, όταν ήμουνα παιδί, πήγαινα στα μαντριά νωρίς το απόγευμα και περίμενα να ’ρθει ο πατέρας το βραδάκι με το κοπάδι από τη βοσκή. Άνοιγα τον τσάρκο να λιαστούν τα κατσικάκια. Ήταν όμορφα, άσπρα, μαύρα, δίχρωμα κ.λπ. Ωραίες εικόνες της ποιμενικής ζωής… Το πιο ωραίο ήταν, όταν επέστρεφαν οι μάνες τους από τη βοσκή και ο πατέρας τις έβαζε στο γαλαρομάντρι. Άλλες εκεί που ήταν τα πρώιμα και άλλες εκεί που ήταν τα ψιμάδια. Χοροπηδούσαν, έτρεχαν, βέλαζαν τα τρελοκάτσικα από τη χαρά τους! Και έτρεχε το καθένα να βρει τη μάνα του. Δε λάθευαν, έβρισκε το καθένα τη δική του…Εκείνη δεχόταν το μικρό της και του έδινε να πιει γάλα. Ο πατέρας επέβλεπε πάντα. Αφού θήλαζαν αρκετή ώρα, τα κλείναμε πάλι στον τσάρκο. Τσάρκος ήταν ένας ειδικός χώρος για τα μικρά στην πάνω άκρη του μαντριού. Ήταν πλεγμένος ολόγυρα με ξύλα και κλαδιά και σκεπασμένος με τσίγκια. Είχε μια μικρή πορτούλα ξύλινη με σύρτη, για να μπορούν να μπαινοβγαίνουν. Έμπαινε και ο πατέρας, η μάνα ή εμείς τα παιδιά για να βάλουμε ως συμπλήρωμα διατροφής τους καλαμπόκι ή κριθάρι στα μακρόστενα κορύτια που ήταν δεμένα στις πλευρές του τσάρκου. Με χονδρά σύρματα να μην τα αναποδογυρίζουν τα ατίθασα κατσίκια! Όλα ήταν κατασκευασμένα από τα χέρια του πατέρα. Ήταν τσοπάνης και τεχνίτης συνάμα. [Βλέπετε: Μ.Ν. Αγγέλη, «Κτηνοτροφικά του Ξηρομέρου: Ο τσάρκος. Καλύβι για τα αρνοκάτσικα… Χώρεσε και έναν παπά!»https://www.astakos-news.gr/2020/10/blog-post_96.html].Οι μάνες, οι γίδες έμεναν στο μαντρί μέχρι το πρωί. Τότε θήλαζαν ξανά τα μικρά τους με την ίδια διαδικασία. Και έφευγαν με τα άλλα ζώα και τον τσοπάνη τους για την ημερήσια βόσκηση…

Θυμάμαι επίσης, κάποιες φορές, τον πατέρα που γύριζε κουρασμένος από τη βόσκηση του κοπαδιού, μπορεί και βρεγμένος, και ήταν φορτωμένος στην πλάτη του με ένα μεγάλο δεμάτι κλαρί, πουρνάρι και κουμαριά. Τόσο μεγάλο που ίσα φαινόταν η μορφή του! Σαν κινητό δέντρο έμοιαζε ο κουβαλητής πρόσθετης τροφής των ζώων του. Το κουβαλούσε γιατί ήθελε να κρεμάει στα τοιχώματα του μαντριού τέτοιες κλάρες, για να τρώνε τα κατσίκια, όταν τα άφηνε ανοιχτά στο μαντρί τη μέρα, μεγαλωμένα πια… Είχε τόση αγάπη γι’ αυτά ο πατέρας που δε λογάριαζε τον κόπο και το φορτίο που έσερνε στην πλάτη, με τη βοήθεια της γκλίτσας κάθε φορά… Ήταν αυτή η γενιά των τσοπάνηδων που έβαζαν τα ζωντανά πάνω από τη ζωή τους!

Ο Κώστας Κρυστάλλης, ο τραγουδιστής του χωριού και της στάνης, έγραψε ένα ποίημα για το γέννο. Παραθέτω ενδεικτικό απόσπασμα:

Ο Γένος

Χειμώνιασε. Χιόνια πολλά σ' τα κορφοβούνια πέφτουν,

Ρεύουν τα φύλλα των κλαριών, ξισκιώνουν τα λογγάρια,
Θολώνουν οι νεροσυρμές, οι βρύσες κρουσταλλιάζουν

κι' οι τσελιγγάδες κουβαλούν στους κάμπους τα κοπάδια.

Ο Μάμαλης απ' τ' Άγραφα στη Λεπενού τα πήγε,
Ο Θάνος τ' Ασπροπόταμου, του Μαλακάση ο Μπάρδας
Κατέβηκαν για χειμαδιό στον κάμπο του Τρικκάλου,
Την Αλλασσώνα εδιάλεξε του Σμόλκα ο Χατζημπύρρος,
Ο Κάγκαλος του Ζαγοριού στο Λούρο ξεχειμάζει.
Του Κουρμολιάσα ο τσέλιγγας, ο Τάκης ο Ψαλίδας,
Της Βαλαώρας τα ζερβά τα βοσκοτόπια πήρε.

Ξημέρωνε Πρωτοχρονιά. Στην στάνην του Ψαλίδα
Συμμαζωγμέν' οι πιστικοί ζενύχτιζαν στον γέννο,
Κι είχαν τον γέννον όψιμο, κι ήταν μεγάλη η στάνη.
Το μεσονύχτι μοναχά πήραν καιρό για δείπνο,
Κι απόδειπνα στ' αχύρινο, στο τουρλωτό καλύβι.
Τετραδιπλώσαν τη φωτιά μ' ασφάκες με παλιούρια.
Μέσ' στην κορφήν ο τσέλιγγας σε στοιβανιές ξαπλώθη
Και διπλοπόδι οι πιστικοί περίγυρα εκαθήσαν.
Ο τσέλιγγας αναρωτάει αραδαριά καθέναν:

— Πόσες απόψε γέννησαν;

— Σαράντα, λάλα Γάκη.

— Κι είν' όλα, Λάμπη, ζωντανά;

— Βγάλτε μονάχα πέντε.

— Διπλάρια;

— Δέκα.

— Ισιάσαμαν. Τα ζωντανά βυζαίνουν;

— Πίνουν σαν δυομηνίτικα.

— Έχουν οι μάνες γάλα;

— Ως τα χορτάρια οι πλιότερες τα σέρνουν τα μαστάρια.

— Λιψές δεν είνε;

— Κι αν είνε, βυζαίνουν στα τσαγγάδια.

—Με τα τσαγγάδια σήμερα ποιος ήταν;

— Ο Γιαννίκας.

— Με τα ψιμάρνια;

— Ο Ζάγιαννας.

— Με τα γαλάρια;

— Ο Νάσης.

— Με τα μηλιόρια;

— Ο Θόδωρος.

— Και με τα στέρφα;

— Ο Χίτας.

— Ο Δούκας πού είνε;

— Για κλαρί.

— Επήγε αργά;

— Πολλιώρα.

— Ζαβολαούδα! Εδιάλεξε κι αυτός καιρόν απόψε
Με τέτοιον άγριο δρόλαπα να νυχτοπαραδέρνη.

— Δεν είνε και κακόγκρανος, έχει ψημένην σάρκα.

— Απόψε ουδέ τα Παγανά, παιδιά μου, δεν προβαίνουν.
Πήρε κοντά του πράματα;

— Πήρε τα οχτώ μουλάρια.

— Μα την αξιάδα που 'δα εγώ στο Λούκα εχτές το βράδυ.

— Σαν τι είδες, Λιάκο;

— Μονάχος ετέλεψε το γέννο.
Πενήντα αρνιά προσθήλιασε μέσ' στην τσαγγαδομάντρα.

— Προχτές στον Παλιουρόφορο ζαλώθη ένα δαμάλι.
Θεριακωμένος!

— Κορμαριά!

— Και πετροκαταλύτης!

— Σίμπα, Κωστούλα, τη φωτιά· τι ξύλιασα στη στρούγγα
Και πάω σαν καλαμόκουνα […]

Κρυστάλλη Κ.,Άπαντα,Αθήνα,1972

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

ΞΗΡΟΜΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020 12:06

Πως οι …διωκόμενοι από τους Σενεγαλέζους (!) φιλοβασιλικοί κατέφυγαν σε Αμφιλοχία και Πάλαιρο.

Του Λίνου Υφαντή,

Το καλοκαίρι του 1917 κορυφώνονταν η εμφύλια διαμάχη Φιλοβασιλικών και Βενιζελικών. Στη διαμάχη είχαν επέμβει οι ξένες δυνάμεις προσπαθώντας να βάλουν την Ελλάδα στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Entete.

Μία από αυτές της παρεμβάσεις ήταν η παρέμβαση του Γαλλικού Στρατού σε πόλεις της Δυτικής Ελλάδας. Με αιχμή του δόρατος ένα σώμα 150 Σενεγαλέζων στρατιωτών. Αυτοί προέρχονταν από την αντίστοιχη αφρικάνικη Γαλλική αποικία, οι Γάλλοι εισέβαλλαν σε Πρέβεζα, Λευκάδα και Ιόνια νησιά.

Τα στρατιωτικά αυτά αποσπάσματα εκδίωξαν όσους από τις τοπικές αρχές δήλωναν πίστη στον τότε Βασιλιά Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος είχε ταχθεί υπέρ της ουδετερότητας της Ελλάδος, κάτι που όπως απεδείχθη θα απέβαινε καταστροφικό για τα συμφέροντα της χώρας, αφού οι νικητές δεν θα ήταν οι Κεντρικές Δυνάμεις αλλά η Entete. Από την άλλη η Γαλλική Φρουρά των Σενεγαλέζων στρατιωτών και άλλων που προέρχονταν από τις Γαλλικές αποικίες είχε αμφιλεγόμενη παρουσία στην περιοχή και υπάρχουν αναφορές και για επεισόδια από πλευράς τους.

Οι Σενεγαλέζοι και η εμπλοκή της Αιτωλοακαρνανίας

Έτσι η εφημερίδα Εμπρός στο φύλλο της 4-4-1917 μας πληροφορεί για τη διαφυγή του Ενωματάρχη της Ιθάκης στην Πάλαιρο (Ζαβέρδα). Ομοίως η αναφορά του Ειρηνοδίκη Πρεβέζης που διασώζεται στα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών μιλά για εγκατάσταση του Πρωτοδίκη και Ειρηνοδίκη Πρεβέζης στην Αμφιλοχία. Στην Αιτωλοακαρνανική πόλη του Αμβρακικού βρήκε ομοίως καταφύγιο μερίδα των Αστυνομικών δυνάμεων της Πρεβέζης σύμφωνα με αναφοράτου υποστράτηγου της ΙΧ Μεραρχίας. Οι επαναστατικές δυνάμες μαζί με τους Σενεγαλέζους Γάλλους στρατιώτες είχαν κηρύξει την έκπτωση του βασιλιά στις περιοχές που κατελάμβαναν. Οι υποστηριχτές του βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην Αιτωλοακαρνανία, που τότε οι φιλοβασιλικοί είχαν ισχυρά ερείσματα.

Με πληροφορίες από εφημερίδα Εμπρός, Αρχεία Ελληνικού ΥΠ.ΕΞ.

agrinionews.gr

Κατηγορία Θέματα (Τοπικής) Ιστορίας

Ετικέτες

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020 12:05

Nescio: Ο “άγνωστος” για τους Ρωμαίους ποταμός που περνούσε από το γεφυράκι του Αγγελοκάστρου

Του Λίνου Υφαντή,

Nescio στα λατινικά σημαίνει “δεν ξέρω”. Με αυτό το όνομα οι Ρωμαίοι κατακτητές ονόμασαν το συγκεκριμένο ποταμό, o οποίος περνούσε κάτω από το εικονιζόμενο γεφυράκι. Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα το γεφυράκι βρίσκεται κολλημένο στο δρόμο προς Αγγελόκαστρο στο ύψος του σιδηροδρομικού σταθμού.

Η ιστορία με τον Nescio και το γεφυράκι στους ντόπιους ίσως είναι λίγο πολύ γνωστή. Άλλωστε οι παλαιότεροι θυμούνται ότι ο Nescio ( η αλλιώς “Κρυονέρι”) ήταν ένας ποταμός που διέτρεχε την Αιτωλική πεδιάδα δυτικά. Εκεί συναντούσε τον έτερο ποτάμι, τον Δίμηκο, ο οποίος συνδέει τη λίμνη Λυσιμαχεία με Αχελώο.

Ο Θ.Μποκώρος όμως στο βιβλίο του “Αιτωλία-Ακαρνανία, μνήμη, ήρωες, λήθη” διασώζει και άλλα για τον μυστηριώδη “Nescio” όπως την κατάσταση της Γέφυρας του 50 χρόνια πριν. Η παρακάτω φωτό ήταν πριν φτιαχτεί ο δρόμος που πέρναγε ακριβώς μπροστά της. Επίσης μας θυμίζει την μαρτυρία του Πουκεβίλ, που πριν 200 χρόνια περίπου, το 1816 ανέφερε τον Nescio ως ποταμό που συναντιόνταν με το Δίμηκο.

Το σημαντικότερο από όλα όμως είναι ότι ο Θ. Μποκώρος βάζει προς προβληματισμό αν ο Nescio ήταν τεχνικός και για το αν χρησιμοποιήθηκε για να αποξηραθεί η Λυσιμαχεία εν μέρει στην αρχαία εποχή. Επικαλείται ότι αυτό πιθανό να συνέβη επειδή ο Φίλιππος Ε στην εκστρατεία του στο Θέρμο έβλεπε αριστερά το Στράτο και το Αγρίνιο και δεξιά την Κωνώπη και τη Λυσιμαχεία. Μάλιστα επικαλείται και το μύθο του Ηρακλή, την πάλη με τον Αχελώο και το σπασμένο κέρας ( σ.σ. εννοώντας κάποιο από τα ποτάμια).

Για την ιστορία ο Nescio στέρεψε όταν έγινε εκβάθυνση του τωρινού Δίμηκου πριν πολλές δεκαετίες. Μαζί με το “άγνωστο” λατινικό όνομά του πήρε μαζί του στη λήθη και την “άγνωστη” χρήση του και προέλευση του…

Με πληροφορίες από:

Θ.Μποκώρος, “Αιτωλία-Ακαρνανία, μνήμη, ήρωες, λήθη”, Αγρίνιο 1969.

Η εκδοχή της αρχαίας πορείας του Nescio.

agrinionews.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

ΑΓΡΙΝΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή, 06 Δεκεμβρίου 2020 12:03

Το πολυσέλιδο αφιέρωμα ενός Αγρινιώτη για τον “περήφανο Αιτωλοακαρνάνα” στον Εθνικό Κήρυκα των ΗΠΑ

Του Λίνου Υφαντή,

Ο Αθανάσιος Γεράκης ήταν μία σημαντική προσωπικότητα των τεχνών και του πολιτισμού που προσέφερε στο Αγρίνιο του Μεσοπολέμου. Ίδρυσε το Αμφικτυονικό Αδελφάτο (δείτε παλαιότερο άρθρο του agrinionews.gr εδώ) και πρωτοστάτησε στην πνευματική ζωή του τότε αναπτυσσόμενου Αγρινίου.

Tα πρώτα του βήματα βέβαια τα έκανε στις ΗΠΑ και είχε έντονη πολιτιστική δράση στους κόλπους της ομογένειας (Δείτε εδώ). Για αυτό έτυχε μεγάλης αναγνώρισης από τους Έλληνες μετανάστες. Πέρα από το θεατρικό ” Γιο της Καραμανιόλας”, ο Γεράκης είχε κάνει ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον “Εθνικό Κήρυκα” για το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία με φολκλορικό πάντα στυλ, που ταίριαζε στους τότε μετανάστες της εποχής. Το αφιέρωμα γράφτηκε το 1916 και φιλοξενήθηκε στο φύλλο του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς.

Η λυρικότητα του Γεράκη και ο εύζωνας τσολιάς

Με τίτλο “Ο χαρακτήρ των Αιτωλοακαρνάνων” ο Γεράκης κοσμούσε τη σπουδαία αυτή εφημερίδα της ομογένειας με κείμενα και φωτογραφικό υλικό για τον τόπο του. Περιλάμβανε εικόνες από την Κλεισούρα, το Αγρίνιο και τον Παλιό Άγιο Χριστόφορο, ορεινά τοπία με ελατόδασος και φυσικά ύμνους για το “Αιτωλοακαρνάνικο χαρακτήρα”

Μιλούσε για το Αιτωλοακαρνανικό περιβάλλον όπου “μέσα σε αυτό το αγνό περιβάλλον, γεννιέται Αιτωλοακαρνάν, σ’ αυτό ζή Τσολιάς, σ’ αυτό μεγαλώνει Εΰζωνος κι’ όπου σταθή κι’ όπου βρεθή, το φέρνει στό νου καί στην ψυχήν του”.

Συνέχιζε να εκθειάζει τον Αιτωλοακαρνάνα, ο οποίος “Οταν φορή τή φουστανέλλα τή λερή, τή σκούφια του στραβά
τά φρεσκοπετσωμένα του τσαρούχια, τ’ άσκί μέ τό νερό στον ώμο, τό καρυοφύλλι στο δεξί καί στό ζερβί τήν
γκλίτσα ειν’ άφέντης τοΰ βουνού κι’ τσέλιγκας του λόγγου”.

Στη συνέχεια ολοκληρώνει το πρώτο μέρος με το επιφώνημα “Αυτός είναι ο Αιτωλοακαρνάνας, ο τσολιάς! ο εύζωνας”! Αλλωστε ήταν η εποχή των εθνικών αγώνων, όπου οι έλληνες ομογενείς συνέρρεαν στην μητέρα πατρίδα για να πολεμήσουν στους Βαλκανικούς και αργότερα στο Μικρασιατικό.

Οι κοινότητες των Αιτωλοακαρνάνων στις ΗΠΑ.

Ο Γεράκης συνεχίζει με εκτενές αφιέρωμα στους Αιτωλοακαρνάνες μετανάστες που είχαν καταφθάσει στις ΗΠΑ. (Δείτε εδώ).

Τονίζει χαρακτηριστικά ότι λίγοι έφυγαν από την Τριχωνίδα και την Ακαρνανία ( Ξηρόμερο), πολλοί όμως από την ορεινή Ναυπακτία. Μιλάει για την αδελφότητα των Ναυπάκτιων και τον Αλληλοβοηθητικό Σύνδεσμο των Υπολοίπων Αιτωλοακαρνάνων, οι οποίοι έχουν στραμμένη τη καρδιά τους στην Κυρά – Βγένα. Επίσης αναφέρονται στα πρώτα 600 δολλάρια που αποταμίευσαν στην Corn Exchange Bank της Νέας Υόρκης. Με το λυρικό ύφος αυτό, ο Γεράκης αναφέρεται στο πως φορούσαν τη φουστανέλλα και την αρματωσιά και πήγαιναν οι Αιτωλοακαρνάνες στο πανηγύρι του Άη Σημιού και της Υψηλής Παναγιάς στο Ζαπάντι.

Με τον τρόπο αυτό ο Γεράκης έκανε γνωστή την Αιτωλοακαρνανία ένα αιώνα πριν στις ΗΠΑ. Μέσα από αυτή την συναισθηματική προσέγγιση, μας κάνει να κατανοήσουμε την αγάπη του τότε μετανάστη και το νόστο για τον τόπο του. Σίγουρα πάντως σήμερα μπορεί να μοιάζει, ελάχιστα, αλλά και συνάμα να είναι πολύ διαφορετικός…

agrinionews.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

ΑΓΡΙΝΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο, 05 Δεκεμβρίου 2020 19:33

Ένα μοναδικό ταξίδι στο ιστορικό Κρίκελλο της Ευρυτανίας (βίντεο)

Το Κρίκελλο της Ευρυτανίας θεωρείτε ένας από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Ελλάδας.

Χτισμένο σε υψόμετρο 1.120 μέτρων, παίρνει ζωή από το πυκνό δάσος των ελάτων που το περιβάλλει μα και από τα ζωογόνα νερά των πηγών του Κρικελλιώτη ποταμού, ενώ φωλιάζει στην μεγάλη καταπράσινη αγκαλιά της Καλιακούδας.

Το γραφικό Κρίκελλο διασχίζει το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 που ξεκινάει την πορεία του στην Ελλάδα από τη Φλώρινα και καταλήγει στους Δελφούς (βόρειο τμήμα της Ε4), μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή με σπάνια αρωματικά φυτά, αιωνόβια πλατάνια, πυκνά καρποφόρα δέντρα και πηγές με γάργαρα νερά.

Η ύπαρξη του χωριού πιθανολογείται από τα βυζαντινά χρόνια, ενώ διαπιστώνεται σίγουρα από τα τούρκικα φορολογικά κατάστιχα του 1454. Περί το 1650, το χωριό συγκροτείται με την συνένωση επτά παλαιοτέρων διάσπαρτων οικισμών, με διάταξη κυκλικού σχήματος τύπου κρίκου(κρικέλας), από όπου κατά μια εκδοχή προήλθε και η ονομασία αυτού. Η δεύτερη και πιο πιθανή εκδοχή της ονομασίας του είναι η σλαβικής ή βλάχικης προέλευσης λέξη «Κιρκέλ».

Το Κρίκελλο γνώρισε μεγάλη ακμή μέσα στους αιώνες, ενώ ξακουστοί ήταν οι Κρικελλιώτες χτίστες, οι ραφτάδες και οι τσαρουχάδες. Μεγάλη επίσης υπήρξε η συνεισφορά του τόσο στην Επανάσταση του 1821, όσο και στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Αγώνα και τις αντιστασιακές οργανώσεις να γιγαντώνονται και τους νέους αντάρτες να πυκνώνουν συνεχώς γεμάτοι ενθουσιασμό. Μάλιστα η μάχη κατά των Ιταλών στη θέση «Κουφόβρυση» αποτελεί μια από τις δύο πρώτες μάχες σε ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη. Επίσης, στην τοποθεσία «Κοκκάλια», στα 1.400 μέτρα, υπάρχει ένα οξυκόρυφο μνημείο σε ανάμνηση της μεγάλης νίκης των Αιτωλών και Ευρυτάνων κατά των εισβολέων Γαλατών που έγινε το 279 π.Χ.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού με τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, τα ζεστά καφενεδάκια και τα ταβερνάκια με τις ντόπιες λιχουδιές, δεσπόζει ο επιβλητικός ναός του Αγίου Νικολάου και πολιούχος του χωριού, χτισμένος το 1903 από Ηπειρώτες κατασκευαστές στην θέση παλαιότερου μικρού ναού, καθώς και τα έξι μεγάλα πλατάνια της, ένα εκ των οποίον χρονολογείτε από το 1754.

Τα τοπικά χρώματα του χωριού διαφοροποιούνται ανάλογα με την εποχή του χρόνου και από το υπέροχο πράσινο των δέντρων και το πολύχρωμο των λουλουδιών, περνούν στο εκτυφλωτικό λευκό του χιονιού που κατακλύζει όλον τον τόπο τους χειμερινούς μήνες, δημιουργώντας ένα απόκοσμο μα συνάμα γοητευτικό σκηνικό, που σε κάνει να θέλεις να μείνεις για πάντα σε αυτόν τον τόπο με τους καλόκαρδους και φιλόξενους ανθρώπους και να γίνεις ένα με τη φύση και την αίσθηση της ελευθερίας που αποπνέει…

Δείτε ένα πανέμορφο βίντεο για το Κρίκελλο στο κανάλι Travel Inspiration:

agriniopress.gr

Κατηγορία Θέματα απο Ευρυτανία

Ετικέτες

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 04 Δεκεμβρίου 2020 20:12

24 ώρες Ελλάδα | Ναύπακτος-Ορεινή Ναυπακτία Δείτε ολόκληρη την εκπομπή

Στη θρυλική καστροπολιτεία της θα ξαναζήσουμε μια από τις πιο σημαντικές ναυμαχίες στην Ευρωπαική ιστορία, θα δούμε τη συμμετοχή του Θερβάντες σε αυτήν, θα ανακαλύψουμε τη μοναστική πολιτεία της Βαράσοβας, θα κάνουμε ραπέλ στη γέφυρα, ποδήλατο και πεζοπορία στο βουνό, θα απολαύσουμε την ηρεμία του Βοτανικού κήπου και θα πάμε πίσω στο χρόνο με τον θρυλικό Καρνάβαλο.

Οι 24 ώρες στην Ελλάδα ταξιδεύουν στην πανέμορφη Ναύπακτο. 24 ώρες σε ένα επεισόδιο γεμάτο ιστορία, φύση, δράση, περιπέτεια αλλά και νοσταλγία.

24 ώρες Ελλάδα | Ναύπακτος-Ορεινή Ναυπακτία

Ωριαία εβδομαδιαία εκπομπή παραγωγής ΕΡΤ3 2020.
Η σειρά παρουσιάζει την αληθινή ζωή των κατοίκων αυτής της χώρα και την καθημερινότητα μέσα από τις διαφορετικές δραστηριότητες τους. Δεν παρουσιάζει τα αξιοθέατα και αυτό διαχωρίζει τη σειρά από τις ταξιδιωτικές εκπομπές.

ΜΑΡΙΑ ΜΗΣΣΗΝ – σκηνοθεσία, σενάριο ,
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ – διευθυντής φωτογραφίας

Πηγή:nafpaktianews.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 04 Δεκεμβρίου 2020 18:55

Όμορφες εικόνες φύσης από τον Τροχό Αγρινίου (φωτο-βίντεο)

Ο χειμώνας έχει έρθει για τα καλά, κάτι που αποτυπώνεται και στις εικόνες γύρω μας στη φύση.

Οι κίτρινες φυλλωσιές των δέντρων, τα φύλλα που πέφτουν στο φύσημα του αέρα και το βροχερό -σήμερα- σκηνικό, αποτελούν τη φυσική συνέχεια του φθινοπώρου.

Βίντεο και φωτογραφίες του Γιάννη Γιαννακόπουλου από τον οικισμό Τροχός Αγρινίου:

agriniopress.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

ΑΓΡΙΝΙΟ ΦΥΣΗ

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 04 Δεκεμβρίου 2020 18:54

«Από πέτρα και χρόνο»: Η εκπομπή της ΕΡΤ για το Αγρίνιο

Η εκπομπή «Από πέτρα και χρόνο» της ΕΡΤ την Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου ήταν αφιερωμένη στο Αγρίνιο.

Η πόλη του νερού, της ιστορίας και του πολιτισμού. «Μνήμες οικιστικού τοπίου.Τα παλιά αρχοντικά μαρτυρούν μια πόλη με σπουδαία καταγωγή.Μια απ’ τις τρεις μεγάλες καπνουπόλεις της πατρίδας μας. Οι καπναποθήκες με την ιδιαίτερη βιομηχανική αρχιτεκτονική τους προκαλούν και σήμερα τον θαυμασμό.Αγρίνιο, μια πόλη ζωντανή και αυθεντική με ενέργεια και δημιουργικότητα, που συνεχώς μεγαλώνει και προοδεύει», η χαρακτηριστική περιγραφή.

Ο δήμαρχος Αγρινίου ευχαρίστησε θερμά τον κ. Λευτέρη Ελευθεριάδη και τον κ. Ηλία Ιωσηφίδη για το οδοιπορικό στην πόλη.

Δείτε το αφιέρωμα στο παρακάτω βίντεο.

agrinionews.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 02 Δεκεμβρίου 2020 19:08

Οικογενειακό Τριήμερο στη Ναύπακτο, το Μεσολόγγι και τη λίμνη Τριχωνίδα

Με βάση μας το απρόσμενο «διαμαντάκι» του Αγρινίου Marpessa, και με την καθοδήγηση των παιδαγωγών του PP Creative School, ανακαλύπτουμε το Κάστρο της Ναυπάκτου και δύο υδάτινους παραδείσους, τη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού-Μεσολογγίου και τη λίμνη Τριχωνίδα, σε μια εκδρομή με δραστηριότητες ειδικά σχεδιασμένες για παιδιά.

*Της Ελένης Φωτίου

Ο δρόμος με είχε πολλές φορές οδηγήσει κοντά στο να ανακαλύψω τις άγνωστες ομορφιές της Αιτωλοακαρνανίας, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν τον είχα ακολουθήσει. Άλλοτε περαστική στο ταξίδι για την Ήπειρο και τη Λευκάδα -τότε που ο δρόμος ήταν μακρύς- είχα κάνει κάτι παρακάμψεις. Mια φορά κολύμπησα στο Πόρτο Βαρκό και στο Βαθυαβάλι με τα εξωτικά νερά και μια άλλη «παρασύρθηκα» στο Μύτικα και πήρα το καραβάκι για τον Κάλαμο και τον Καστό, τα μικρά και «ακριβά» του Ιονίου.

Άλλες φορές, από την Πάτρα και το Αίγιο, όπου βρισκόμαστε συχνά με τα παιδιά, έτσι για αλλαγή, περνάμε την επιβλητική γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης» και κάνουμε τη βουτιά μας στην «μπεμπίσια» παραλία του Λούρου με θέα τις Εχινάδες νήσους, ή στις αμμουδερές παραλίες του Ρίου και της Ναυπάκτου (Γρίμποβο και Ψανή). Μια-δυο φορές ανεβήκαμε και ως την καταπράσινη ορεινή Ναυπακτία με τα όμορφα παραδοσιακά χωριά, τον Πλάτανο, την Άνω Χώρα και την Ελατού. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι δεν είχα δει τίποτα ακόμα και ότι το Αγρίνιο θα μπορούσε να είναι ορμητήριο για τόσο σπάνιες ανακαλύψεις.

Ο νομός Αιτωλοακαρνανίας είναι ο πιο… υδάτινος νομός της Ελλάδας. Κίνητρό μας λοιπόν εξαρχής ήταν να σχεδιάσουμε μία περιβαλλοντική εκδρομή γύρω από τους υδροβιοτόπους και τις λιμνοθάλασσες του Μεσολογγίου, της Κλείσοβας και του Αιτωλικού, καθώς και τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη της Ελλάδας, την Τριχωνίδα. Το ταξίδι όμως καθαυτό, αποκάλυψε μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες πτυχές αυτού του -όχι και τόσο δημοφιλούς- προορισμού που έχουν στο επίκεντρο τους ανθρώπους.

Η Αιτωλοακαρνανία, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχει «γεννήσει» πολλούς και σημαντικούς καλλιτέχνες, εικαστικών κυρίως τεχνών, γλύπτες και χαράκτες: ξεκινώντας από τη Βάσω Κατράκη, ο Βασίλης Παπασάικας, η Χριστίνα Σαραντοπούλου, ο Θύμιος Πανουργιάς είναι οι πιο γνωστοί από αυτούς.

Ο τόπος έχει «βγάλει» και ήρωες! Και λογοτέχνες, που έχουν εμπνευστεί από τους ήρωες! Ήρωες που όλοι -λίγο ως πολύ- γνωρίζουμε από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (θα έγραφε άραγε ο Θερβάντες τον «Δον Κιχώτη» χωρίς να έχει πολεμήσει εδώ;) και την Πολιορκία και Έξοδο του Μεσολογγίου (ο Κήπος των Ηρώων, οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» και ο λόρδος Βύρων έχουν διηγηθεί αυτήν την ιστορία καλύτερα από ό,τι μπορώ εγώ).

Πέραν αυτών των δοξασμένων, η λιμνοθάλασσα κρύβει και αμέτρητες ιστορίες αφανών ηρώων. Πρόκειται για τους ψαράδες που κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου εφοδίαζαν τους πολιορκημένους με τρόφιμα και πολεμούσαν για να αναχαιτίσουν τον εχθρό μέχρι θανάτου. Είναι αυτοί οι ψαράδες που και σήμερα ζουν εδώ στις πελάδες, ασχολούνται με το ψάρεμα στα ιβάρια, την παραγωγή αυγοτάραχου, φροντίζουν να προστατεύουν τη λιμνοθάλασσα από την παράνομη αλιεία και διασώζουν με τον τρόπο ζωής τους ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας.

Το Κάστρο της Ναυπάκτου

Τις ηλιόλουστες μέρες, όταν ο ουρανός είναι καθαρός, η θέα από το Κάστρο της Ναυπάκτου απλώνεται σε όλο τον Κορινθιακό, τα ψηλά βουνά της Πελοποννήσου και το Ιόνιο. Στο βάθος, οι Εχινάδες νήσοι, εκεί που στην πραγματικότητα διαδραματίστηκε η καθοριστική ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 όπου συγκρούστηκαν Δύση και Ανατολή. Ο Αχελώος αλλάζει τόσο το τοπίο, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με αυτό του 16ου αιώνα. «Σκιουράκια παντού!» αναφώνησε η μικρότερή μου κόρη δείχνοντας με το δάχτυλο τα ψηλά δέντρα να κουνιούνται καθώς τα γλυκύτατα αυτά πλασματάκια με τη φουντωτή ουρά πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί.

Κατεβαίνοντας στο λιμάνι, το άγαλμα του Θερβάντες μας θύμισε τον «Δον Κιχώτη», τον ονειροπόλο ήρωα που τα έβαζε με τους ανεμόμυλους για τα μάτια της αγαπημένης του Δουλτσινέας. Μήπως άραγε έτσι μάταιο έβλεπε τον πόλεμο ο συγγραφέας έχοντας χάσει το ένα του χέρι σε αυτή τη μάχη; Σε κάθε περίπτωση, η Ναύπακτος έμεινε στην ιστορία για τα καράβια… όχι της ναυμαχίας, αλλά τις σχεδίες για τις οποίες ήταν γνωστή ήδη από το1104 π.Χ. και στις οποίες οφείλει το όνομά της.

Η λίμνη Τριχωνίδα και το Θέρμο

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τη λίμνη Τριχωνίδα, ακολουθώντας τον παραλίμνιο δρόμο για τη Μυρτιά. Πρώτη στάση στο κτήμα «Πιθάρι», μία από τις πιο μαγικές τοποθεσίες για παιδιά: τρεχούμενα νερά, κρυφτό στα μεγάλα πλατάνια και ισορροπία στους κορμούς των δέντρων.

Το μεσημέρι φτάσαμε στην αγροικία του κύριου Κώστα για μπάνιο και φαγητό. Κάποιοι προτίμησαν βόλτα με το καγιάκ στη λίμνη κι άλλοι, κυρίως οι μικρότεροι της παρέας, ακολούθησαν τη μαγείρισσα στο λαχανόκηπο, μάζεψαν ότι τους «γυάλισε» και μας έφτιαξαν μία πεντανόστιμη πίτα.

«Έτοιμοι για πεζοπορία;» μας παρακίνησαν οι κεφάτοι οικοδεσπότες μας. Η παρέα δεν ήθελε να αφήσει τον κήπο και την ωραία θέα της λίμνης, αλλά τελικά ανασκουμπωθήκαμε και πήραμε τους δρόμους. Μπορεί να μην φτάσαμε ως τους δίδυμους καταρράκτες, αλλά είδαμε τους νερόμυλους και τα χαλιά απλωμένα να στεγνώνουν στη νεροτριβή στην αρχή του μονοπατιού. Είδα μια απορία στο βλέμμα των παιδιών. Κανείς άλλος δεν την πρόσεξε!

Αργά το απόγευμα, ανεβήκαμε στο Θέρμο, το πιο όμορφο χωριό της λίμνης με την πέτρινη πλατεία, για να συναντήσουμε τον Φάνη Σιάχο, έναν ξυλογλύπτη, το εργαστήριο του οποίου αξίζει να επισκεφτείς, όχι μόνο για να θαυμάσεις τις δημιουργίες του, αλλά πρωτίστως για να δεις πώς μαγεύει τα παιδιά με την αγάπη και το μεράκι του. Ο Φάνης καθοδήγησε τα παιδιά στα πρώτα βήματά τους στην τέχνη της ξυλογλυπτικής και μας χάρισε, εκτός από μία μοναδική εμπειρία, ένα κομμάτι μισοσκαλισμένο ξύλο, το οποίο μας θυμίζει την ιστορία του καλλιτέχνη και το πώς κατάφερε να ανακαλύψει το ταλέντο του και να είναι χαρούμενος κάθε μέρα, ό,τι κι αν συμβαίνει.

Το Αιτωλικό και το Μεσολόγγι

Το δωμάτιο ήταν τόσο φιλόξενο, που δεν ήθελα να σηκωθώ το πρωί. Τα παιδιά όμως που είχαν ανακαλύψει το πρωινό στην ταράτσα και κυρίως τις τηγανίτες, τα αυγά και τις ομελέτες, είχαν αντίθετη άποψη.

Πρώτη μας στάση το Αιτωλικό, το νησάκι που συνδέεται με την ξηρά με δύο γέφυρες, χωρίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου-Αιτωλικού στα δύο. «Πώς λέγονται αυτά τα μαύρα μικρά πουλιά;» ρώτησε η μεγάλη μου κόρη -που για να ταξιδέψει, πρέπει να της υποσχεθείς ζώα, φυτά και φύση. «Φαλαρίδες! Οι οποίες μάλιστα είναι σε τέτοιο βαθμό σημαντικές σε αυτόν τον τόπο, που έχουν δανείσει το όνομά τους σε ένα τοπικό ιδίωμα, συνώνυμο της έκφρασης «στα μουλωχτά», καθώς παλιά κάποιοι κυνηγούσαν το απειλούμενο αυτό είδος, παρανόμως βέβαια», μας αποκάλυψαν η Αγγελική και η Φρόσω, παιδαγωγοί και συνοδοί μας σε αυτό το ταξίδι.

Δίπλα, στο μικρό λιμανάκι του Αιτωλικού στέκονται οι βάρκες με τα «σταφνοκάρια». Πρόκειται για μια ευρεσιτεχνία που εφαρμόζουν οι ψαράδες στο Αιτωλικό για να ψαρεύουν στα ρηχά νερά, χωρίς να καταστρέφουν την επιφάνεια του βυθού, «κι έχει αναγνωριστεί ως καινοτόμα αλιευτική μέθοδος παγκοσμίως», υπογραμμίζει ο ξεναγός μας στο Μουσείο της Βάσως Κατράκη.

Το μουσείο, παρότι σχετικά άγνωστο, στεγάζει το μεγαλύτερο μέρος του έργου της χαράκτη Βάσως Κατράκη, η οποία το χάρισε στον τόπο καταγωγής της. Θεωρείται τόσο ιδιαίτερα ταλαντούχα που συνομιλούσε με τον Νταλί για την τέχνη, και ενώ μπορεί να μην της έχει αποδοθεί ακόμα η προσήκουσα τιμή, το έργο της είναι ανατρεπτικό και συγκλονιστικό για τους μεγάλους και αφορμή για συζήτηση με τα παιδιά, τόσο για την χαρακτική τέχνη, προκάτοχο της γραφιστικής, όσο και για τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που θίγει. Η ιστορία -και τα ευτράπελά της- συνέχισαν να μας απασχολούν για αρκετή ώρα ακόμα, καθώς περάσαμε από την εκκλησία της Παναγίας στο Αιτωλικό, όπου το 1824 είχε δικαστεί σε μια παρωδία ο Καραϊσκάκης.

Επόμενη στάση η Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου. Όχι δεν πρόκειται για ένα λεκτικό φτιασίδι. Αν παραλείψεις το χαρακτηρισμό -που αναγράφεται και σε όλες τις οδικές πινακίδες- οι Μεσολογγίτες δεν θα σε εκτιμήσουν ιδιαίτερα. Εξάλλου ο «Κήπος των Ηρώων» μαρτυρά την ανδρεία τους. Εδώ βρίσκεται ο τύμβος με τα οστά των αγωνιστών, ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη και πολλών ακόμα ηρώων και … η θήκη με τους πνεύμονες του φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα, ο οποίος πέθανε εδώ, όχι στη μάχη όπως ενδεχομένως θα προτιμούσε, αλλά από κρύωμα. Σε κάθε περίπτωση, με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται ρομαντικά ο θαυμασμός του για τον αγώνα των Ελλήνων για Ελευθερία.

Η λιμνοθάλασσα

«Μαμά χιόνι είναι αυτό;», γούρλωσαν τα μάτια τους στη θέα της «Άσπρης» αλυκής, που όμοιά τους κανείς μας δεν είχε ξαναδεί. Σε συνολική έκταση 14.000 στρεμμάτων, οι αλυκές του Μεσολογγίου παράγουν 130 χιλιάδες τόνους αλάτι, το 90% της ελληνικής παραγωγής και μάλιστα τέτοιες μέρες, Οκτώβριο μήνα, είναι πιο «γεμάτες» από ποτέ. Το Μεσολόγγι είναι από τα λίγα μέρη του κόσμου όπου συλλέγεται με τα χέρια προσεκτικά από την κορυφή της αλυκής το «άνθος του αλατιού». Απαραίτητη στάση το Μουσείο Αλατιού (ανοικτό καθημερινά 10-6 εκτός Δευτέρας και Τρίτης).

Βγαίνοντας από το Μεσολόγγι με κατεύθυνση την Τουρλίδα, το πέρασμα από τη στενή λωρίδα γης προς την άκρη της λιμνοθάλασσας είναι μαγευτικό. Αριστερά μας απλωνόταν τώρα η λιμνοθάλασσα της Κλείσοβας με τα ατέλειωτα «ιβάρια», τις περιφράξεις και τις «πελάδες», τα σπίτια των ψαράδων που στέκουν σε πασσάλους πάνω στο νερό. Εδώ δεν πρέπει να χάσεις την ευκαιρία να γευτείς αυγοτάραχο, την εκλεκτή λιχουδιά που παράγει αυτός ο τόπος.

Όταν άρχισε να χαμηλώνει ο ήλιος, μπήκαμε σε μια από τις πολύχρωμες γάιτες, τις παραδοσιακές επίπεδες βάρκες των ελληνικών λιμνών. Με οδηγό τον Πάνο, έναν ψαρά που ζει σε μια πελάδα στο Βασιλάδι, κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της λιμνοθάλασσας και το ανοιχτό πέλαγος. «Σε αυτά εδώ τα ρηχά νερά έγιναν ηρωικές μάχες πριν την άλωση του Μεσολογγίου» άρχισε να διηγείται ζωντανά, λες και το έζησε ή το άκουσε από κάποιον κοντινό του που ήταν εκεί. Οι ιστορίες αυτές της Εξόδου του Μεσολογγίου, εδώ δεν είναι σελίδες ενός σχολικού βιβλίου, αλλά αποτελούν μέρος της λαϊκής προφορικής παράδοσης σε τέτοιο βαθμό, που έχουν λάβει θρυλικές διαστάσεις. Το Βασιλάδι, ο Ντολμάς και η Κλείσοβα ήταν τότε μικρά νησάκια στη λιμνοθάλασσα, μέσω των οποίων οι ψαράδες εξασφάλιζαν τον ανεφοδιασμό του Αιτωλικού και του Μεσολογγίου κατά τη διάρκεια της Πολιορκίας (σήμερα, αναφέρεται ότι είναι ακόμα μικρότερα, γιατί η στάθμη της θάλασσας έχει ανέβει). Σε αυτά, λένε, πολέμησαν 131 αγωνιστές από τους οποίους σκοτώθηκαν μόνο 24, με αντίπαλο τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο που αριθμούσε 6.000 άνδρες, από τους οποίους χάθηκαν περίπου οι μισοί!

Μόνο ένας ιστορικός θα μπορούσε να μας δώσει ίσως μία πιο αντικειμενική εικόνα των αριθμών. Αυτό όμως δεν έχει και τόση σημασία, καθώς απομακρύνεσαι από τη στεριά, και πλησιάζεις την άκρη της λιμνοθάλασσας. Στο μικρό νησάκι με το εκκλησάκι του Άγιου Σώστη και το Φάρο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Το μόνο που ακούγεται είναι τα πλατσουρίσματα από τα παιδικά χεράκια που χώνουν τα χέρια τους στα ρηχά για κοχύλια και πασχίζουν να παγιδεύσουν κανένα καβουράκι. Δεν μπορεί ανθρώπινος νους να χωρέσει τη φρίκη της μάχης, τη θυσία, τον ηρωισμό και τα ιδανικά. Μπορεί όμως να χωρέσει η καρδιά την ομορφιά της απλότητας μέσα σε μια πελάδα με τους ψαράδες να ψήνουν στα κάρβουνα την ψαριά της ημέρας, με θέα -ίσως- το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ μου.

Εμπιστευτείτε την έμπειρη ομάδα των ταξιδιωτικών συμβούλων της ΜΑΜΑΚΙΤΑ, επιλέξτε το οικογενειακό πακέτο που σας ταιριάζει καλύτερα με διαμονή ιδανική για οικογένειες και δημιουργικές δραστηριότητες για τα παιδιά, απαλλαχθείτε από το άγχος της οργάνωσης και δημιουργήστε οικογενειακές αναμνήσεις που κρατούν για πάντα.

* Η Ελένη Φωτίου, διεθνολόγος και μητέρα τριών παιδιών, είναι σήμερα ταξιδιωτική συντάκτης, ιδρύτρια και ταξιδιωτική σύμβουλος του ταξιδιωτικού πρακτορείου οικογενειακού τουρισμού ΜΑΜΑΚΙΤΑ Family Friendly Greece και ταξιδιωτική σύμβουλος για την Ελλάδα και την Ιταλία στην Travel 12 και την KimKim, αλλά δεν σταματά να αναζητά την ομορφιά που κρύβει κάθε τόπος και να ενθουσιάζεται όπως ένα μικρό παιδί όταν μπορεί να τη μοιράζεται και με άλλες οικογένειες.

πηγή: iaitoloakarnania.gr

Κατηγορία Πολυμέσα - Παρουσιάσεις

Ετικέτες

Σχολιάστε πρώτοι!

Διαβάστε περισσότερα...

Σελίδα 147 από 375

Τυχαία επιλογή άρθρων απο την κατηγορία "ΙΣΤΟΡΙΑ"

Απρ 10, 2015 Θέματα (Τοπικής) Ιστορίας

Αγρίνιο: 71 χρόνια μετά την εκτέλεση των 120

Η φωτογραφία ντοκουμέντο. Ο Αβραάμ Αναστασιάδης κρεμασμένος στην πλατεία Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και ο χρόνος γύρνα 71 χρόνια πίσω όταν το Αγρίνιο θρήνησε 120 νεκρούς, 3 εκ των οποίων έμειναν…

περισσότερα...

Νοε 28, 2019 Θέματα (Τοπικής) Ιστορίας

O μάντης Μεγιστίας: Το τέλος του Εφιάλτη και η ιστορική αλήθεια για τους «300» των Θερμοπυλών! (βίντεο)

Η μάχη των Θερμοπυλών, που έγινε στα τέλη Αυγούστου (κατά την επικρατέστερη εκδοχή) του 480 π.Χ., αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολεμικά γεγονότα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας…

περισσότερα...

Ιουλ 28, 2019 Θέματα (Τοπικής) Ιστορίας

Πως ένας αιχμάλωτος Οθωμανός του Ζαπαντίου φέρεται να πρόδωσε την Έξοδο του Μεσολογγίου

Του Λίνου Υφαντή, Η κατάληψη του Ζαπαντίου ήταν μια μεγάλη στρατιωτική επιτυχία για την επανάσταση του 1821. Κατά μία έννοια επισκιάστηκε στη δημόσια ιστορία από την αντίστοιχη κατάληψη του Βραχωρίου…

περισσότερα...

Οκτ 27, 2018 Θέματα (Τοπικής) Ιστορίας

Οι Ποταμιώτες στους Εθνικούς Αγώνες του 1940 – 44 (ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ – Ονόματα – Διηγήσεις)

Μια επίκαιρη, λόγω της εθνικής γιορτής ?? ανάρτηση, αφιερωμένη στους Ποταμιώτες που πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο, στα οχυρά Ρούπελ και στην Eθνική αντίσταση. Ο αείμνηστος μπάρμπα Κώστας…

περισσότερα...

Τελευταία άρθρα

Οι στρατιώτες του 3/40 που πνίγηκαν στον ποταμό Λούρο το 1941- Ανάμεσά τους Αιτωλοακαρνάνες

13 Στρατιώτες πνίγηκαν στον ποταμό Λούρο το 1941, όταν προσπάθησαν να περάσουν με την Περαταριά από την Νέα Κερασούντα στον Αγιο Σπυρίδωνα. Ένας από αυτούς και Μπακογιάννης Γεώργιος του Ελευθερίου ...

21 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

ΜΑΧΑΙΡΑΣ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ: Σύντομη Βιογραφία της πλατείας του…

Eικόνα: Από το φετινό πανηγύρι στην πλατεία Μαχαιρά (2025) Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη agelimaria@yahoo.gr «Η πλατεία του χωριού συνεπώς, είναι ο τόπος των ανθρώπων. Είναι κέντρο, ...

19 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Όταν κάηκε και καταστράφηκε το Βραχώρι και το Ζαπάντι

Όταν κάηκε και καταστράφηκε το (οθωμανικό τότε) Βραχώρι (σημ. Αγρίνιο) και το Ζαπάντι, μαζί με άλλα τριάντα χωριά και ογδόντα οικισμούς απ΄τους Ενετούς στις 13 Σεπτεμβρίου του 1684! Εδώ δίπλα μας, ...

19 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Το κάμπινγκ του Μύτικα Ξηρομέρου: Δείτε το «Γαλατικό χωριό» μέσα από μία «γλυκιά» ταινία μικρού μήκους (video)

«Ένα κάμπινγκ σαν μια μεγάλη γειτονιά. Μια περιοχή με την δικιά της ιστορία». Με αυτά και άλλα λόγια περιγράφει το κανάλι Yasemi Films ένα από τα πιο ιδιαίτερα και «ζεστά» κάμπινγκ στην ...

18 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Το πανηγύρι στο Μοναστηράκι Ξηρομέρου: Μια παράδοση που ανθίζει για δεκαετίες

Το πανηγύρι στο Μοναστηράκι Ξηρομέρου, η ιστορία ενός θεσμού που παραμένει ζωντανός δεκαετίες. Στο Μοναστηράκι Ξηρομέρου στις 18, 19 και 20 Αυγούστου, γίνεται το πιο ξακουστό πανηγύρι στην περιοχή ...

17 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Agrinio City Lights, τα φώτα της πόλης κάτω από το φώς της πανσέληνου του Αυγούστου (βίντεο)

Agrinio City Lights, τα φώτα της πόλης κάτω από το φώς της πανσέληνου του Αυγούστου, μιας πόλης με διαφορετική όψη την νύχτα. Μαγαζιά,χώροι αναψυχής και διασκέδασης,δρόμοι και πλατείες,πεζόδρομοι και ...

14 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Οι νεροτριβές στο Μοναστηράκι Ξηρομέρου

“-Μωρ’ καλή νοικοκυρά, βάλε ίδιασε το βλαρι. Το ‘βάλα το ίδιασα και το νεροτρούβιασα…” Νερόμυλοι, νεροτριβές, μαντάνι μπορεί να παραπέμπουν σε άλλες εποχές άγνωστες προς τους νεότερους, αλλά η ...

09 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Στο Καρπενήσι, Λετονή τραγουδίστρια γύρισε βιντεοκλίπ

Πηγή μουσικής έμπνευσης το Καρπενήσι για τη Λετονή τραγουδίστρια, Diana Černe, η οποία γύρισε νέο βίντεο κλιπ που συνοδεύει το νέο τραγούδι της με τίτλο «Pasaule». Ένα τραγούδι με οικολογικές ...

08 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Ακτές της Αιτωλοακαρνανίας: Βαρκό, ένα ήρεμο απάγκιο του Ιονίου

Λίγα χιλιόμετρα από την Πάλαιρο περνώντας το χωριό Πογωνιά, που το όνομά της τα τελευταία χρόνια έχει γίνει γνωστo’ σε όλη την Ελλάδα φθάνουμε σε μια όμορφη γαλαζοπράσινη ακτή, το Πόρτο Βαρκό. Ένα ...

06 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Η νύμφη Καλλιρρόη – Από τον Αχελώο στην Ακαρνανία

Υπήρξε μια από τις κόρες του θεού Αχελώου. Κατοικούσε με τον πατέρα της και τις αδερφές της, στις εκβολές του ποταμού. Εκεί κατέφτασε, μιασμένος και διωκόμενος από τις Ερινύες, ο Αργείος ήρωας ...

06 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Ναύπακτος: Στις 5 πόλεις της Ελλάδας με τα πιο όμορφα κάστρα (www.news247.gr)

Στις 5 πόλεις της Ελλάδας με τα πιο όμορφα κάστρα βρίσκεται η Ναύπακτος. Η Ελλάδα, μια χώρα με πλούσια ιστορία, μυθολογία και μαγευτικά τοπία, κρύβει στις γωνιές της αληθινούς θησαυρούς. Αυτά τα ...

06 Αυγούστου 2025

περισσότερα...

Εντυπωσιακές εικόνες από τα άγρια άλογα του Λούρου – Απόγονοι της σπάνιας φυλής της Πίνδου (www.mixanitouxronou.gr)

Εντυπωσιακές εικόνες με τα άγρια άλογα που ζουν ελεύθερα στον Λούρο Αιτωλοακαρνανίας. Προέρχονται από την σπάνια φυλή της Πίνδου που «πρωταγωνίστησε» στο Έπος του '40. Λούρος Αιτωλοακαρνανίας. Τις ...

02 Αυγούστου 2025

περισσότερα...